Gdyby jednak podobne kryterium obowiązywało przy ocenie rangi pozostałych światowych przywódców, to Putin powinien przegrać… z Xi Jinpingiem. Chiński przywódca skoncentrował w swoim ręku władzę nie mniejszą niż Putin w Rosji. Jest jednocześnie sekretarzem generalnym Komunistycznej Partii Chin, prezydentem Chińskiej Republiki Ludowej oraz przewodniczącym Centralnej Komisji Wojskowej. Jego kraj lekceważy standardy zachodniej demokracji przynajmniej w równym stopniu co Rosja, ma silniejszą pozycję międzynarodową i to on zdaje się wyrastać na główne zagrożenie dla amerykańskiej hegemonii.
Kilkadziesiąt lat temu trudno było sobie wyobrazić, aby jakiekolwiek z pozostałych państw mogło rywalizować z mocarstwowym tandemem USA – ZSRS. Silne gospodarczo kraje Europy rozwijały się zbyt wolno, by ekonomicznie dorównać Ameryce, a miażdżącą przewagę militarną miał nad nimi także Związek Sowiecki. Przez wiele lat Azja (z wyjątkiem Japonii) – podobnie jak Ameryka Południowa i Afryka – nie miała w ekonomii większego znaczenia. Jednak dzięki coraz szybszemu rozwojowi krajów Dalekiego Wschodu udział Azjatów w światowej gospodarce systematycznie wzrastał.
W ostatnich latach z pierwszej trójki rankingów największych gospodarek świata ostatecznie wypadły kraje europejskie. W ogólnoświatowych zestawieniach zdecydowanie przewodzą USA, za nimi pojawiły się Chiny i Japonia. Zgodnie z prognozami ekonomistów, najpóźniej w ciągu 15 lat i ten układ sił powinien się znacząco zmienić. Chińczycy wyprzedzą Amerykanów, a miejsce Japonii zajmą Indie.
Gospodarka Państwa Środka rozwija się w tempie wynoszącym średnio około 10 proc. rocznie już od końca lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. To właśnie wtedy komuniści zarządzający najludniejszym państwem świata, nie rezygnując z dyktatury (jak mawiał ówczesny przywódca ChRL Deng Xiaoping: „Bez takiego środka jak dyktatura nie można się obejść. O dyktaturze należy nie tylko mówić, lecz w razie konieczności trzeba ją też stosować”), zdecydowali się na wprowadzenie zasad wolnego rynku w gospodarce. W efekcie szybkiego, wieloletniego rozwoju udział Chin w światowej produkcji przemysłowej w latach 1980-2010 wzrósł pięciokrotnie – do ok. 20 proc. produkcji globalnej!
Aktualnie choć amerykański produkt krajowy brutto (suma wartości dóbr i usług) jest jeszcze niemal dwukrotnie większy niż w Chinach, to wartość produkcji (z pominięciem usług) azjatyckiej „fabryki świata” jest już większa od produkcji amerykańskiej! W handlu z USA Chiny od lat odnotowują potężną nadwyżkę. Co więcej, posiadają amerykańskie papiery skarbowe warte ponad 1,3 bln dolarów, przez co stały się największym posiadaczem amerykańskiego długu. Można sobie wyobrazić, jakie zamieszanie zapanowałoby na finansowym rynku, gdyby nagle postanowili się ich pozbyć… Jak dotąd Chińczycy deklarują jednak, że „nie zamierzają prowokować problemów”.
Tymczasem w związku z kłopotami budżetowymi w USA i wielu krajach europejskich w międzynarodowym handlu od kilkunastu miesięcy rośnie rola chińskiej waluty – juana. Od stycznia 2012 roku do października 2013 roku udział juana w finansowaniu handlu wzrósł z 1,9 do 8,7 procent. W tym samym okresie udział euro w transakcjach handlowych spadł z 7,9 do 6,6 procent.
Chińska ekspansja jest coraz lepiej widoczna także poza gospodarką. Państwo Środka systematycznie zwiększa swój potencjał militarny. Dysponuje najliczniejszą, ponad 2-milionową armią świata, której budżet corocznie zwiększany jest o ponad 10 procent. Choć w perspektywie najbliższych lat nie jest możliwe, aby dorównała ona pod względem nowoczesności armii amerykańskiej, to jednak można się spodziewać, że różnice potencjału militarnego obu państw będą się stopniowo zmniejszały.
Efekty wzmocnienia pozycji azjatyckiego mocarstwa najlepiej widoczne były pod koniec ubiegłego roku w czasie sporu po wprowadzeniu przez Pekin tzw. stref obrony powietrznej nad Morzem Wschodniochińskim, obejmujących także wyspy należące do Japonii. Pekin oznajmił, że przelatujące tamtędy samoloty obcych państw mają się identyfikować i podawać plany lotów. Wiceprezydent USA Joe Biden przez pięć godzin rozmawiał z chińskim prezydentem Xi Jinpingiem, ale nie udało mu się skłonić go do zmiany decyzji.
Czym w dalszej perspektywie może grozić światu wzrost wpływów „cichego agresora”? Chińscy komuniści od lat uspokajająco powtarzają za swym dawnym przywódcą, uznawanym za inicjatora reform wolnorynkowych w ich kraju, Deng Xiaopingiem: „Chiny nie mają przewodzić światu, tylko robić z nim interesy”. A jak należy tłumaczyć sytuację, w której komuniści strzegą zasad wolności gospodarczej? „Nieważne, czy kot jest czarny, czy biały. Ważne, aby łowił myszy”.
Gdyby wierzyć przywódcom ChRL, należałoby przyjąć, że nie są oni żadnym zagrożeniem – ani dla jakiegokolwiek kraju reszty świata, ani dla chińskich rodzin terroryzowanych okrutną „polityką jednego dziecka”, ani dla katolików wiernych Stolicy Apostolskiej czy dla domagających się przestrzegania praw człowieka miejscowych studentów. Oficjalnie marzeniem komunistycznych przywódców Chin jest jedynie pomyślność ich kraju, pokojowe współistnienie z innymi państwami i obrona wolnego rynku. Z przedstawieniem rzeczywistych zamiarów zaczekają zapewne do czasu, gdy będą już największym mocarstwem naszego globu.
Piotr Tomczyk
za: Prawica.net
———————–
Chińska Republika Ludowa
Chińska Republika Ludowa, ChRL, popularnie Chiny – państwo w Azji Wschodniej, obejmujące historyczne Chiny oraz Tybet i inne ziemie w Azji Środkowej zamieszkane w sumie przez 56 grup etnicznych. (Wikipedia)
Stolica: Pekin
Liczba ludności: 1,351 miliarda (2012) Bank Światowy
Waluta: Renminbi
Produkt Krajowy Brutto: 8,227 tryliarda USD (2012) Bank Światowy
Prezydent: Xi Jinping
Źródło: http://wiernipolsce.wordpress.com/2014/01/05/chinski-kot-sie-skrada/ | 
Wierni Polsce Suwerennej
